masz wielkie szczęście. Jazda! - klepnął go w plecy i ogromnie zadowolony ruszył Plantami w stronę Rynku. Doszedłszy do "Vesperii" zatrzymał się przy żelaznym parka nie i krzewach ogradzających werandę. Z wnętrza restauracji dolatywały tony fokstrota - cienie tańczących par migały na firankach okiennych. Długi prostokąt werandy, ogołocony ze stołów i krzeseł, przyprószony był grubą warstwą śniegu, na którym grały drobniutkie cienie i światła rzucane przez gałęzie drzew. Cztery słupy, podtrzymujące zrolowany dach markizy, sterczały w mroźnym powietrzu jak żelazne pręty w betonie. Roman wpatrywał się w nie, jak gdyby chciał przeniknąć tajemnicę ich bytu. Tak niegdyś patrzył na kamiennego żołnierza, co stał