Współprzysięgę potraktowano tu jako jeden z najważniejszych atrybutów wspólnoty rodowej. Stając przed sądem, każdy uczestnik tej wspólnoty mógł liczyć na niezawodne wsparcie przysięgą ze strony pozostałych. Ii wzajemnie: każdy był zobowiązany stanąć w potrzebie u boku któregokolwiek z członków swojego rodu i przysiąc wraz z nim. W prawach ludów barbarzyńskich przysięga składana z odpowiednią do powagi sprawy liczbą współprzysiężników była samoistnym środkiem dowodowym. Współprzysiężnicy nie byli świadkami. Nie składali zeznań, lecz przez sakralny akt wspólnej przysięgi udzielali niejako "w ciemno" poręczenia, że stający przed sądem człowiek jest prawdomówny. Łączyli własną wiarygodność z wiarygodnością obwinionego.<br> Nie powinniśmy lekceważyć tego aktu. Krzywoprzysięzca narażał