drzewa, że wykpiwa się w końcu od śmierci. Istotą utworu jest jednak nie tyle tryumf Marchołta jako życiowa dyrektywa i konstrukcja parenetyczna, ile utrzymanie stanu równowagi między wzniosłością i wulgarnością, powagą i kpiną, mądrością sakralną i mądrością profana. Marchołt jest jak gdyby sobowtórem komicznym Salomona. Gdy Salomon przedstawia się Marchołtowi, przytaczając swą genealogię według Biblii, Marchołt odpowiada:<br>- Ja jestem ze dwunaście rodzajów chłopskich: Chłoptas porodził Gruczoła, Gruczoł porodził Rudka, Rudek porodził Rzygulca, a Rzygulec porodził Kudmieja, Kudmiej porodził Mózgowca, Mózgowiec porodził Łypia, Łyp porodził Potyrałę, Potyrała porodził Kuchtę, a Kuchta porodził Trzęsiogona, Trzęsiogon porodził Opiołkę, Opiołka porodził Warchoła, a Warchoł porodził