szaleństwem lub śmiercią. Ku czemu by nie prowadziły, zawsze wymagały jednak od poety kreacji przestrzeni monumentalnej - musiała być w dramacie wyobrażona i przedstawiona, bo to ona była jednocześnie Tajemnicą i drogą ku Tajemnicy, ku nieskończoności.<br>Przestrzeń monumentalna, czyli nieskończenie otwarta - pośród niej znajdujący się człowiek mógł mieć złudzenie zerwania więzów przytwierdzających go do ziemi, do realiów świata. Jeśli w poezji romantycznej bohater ukazany na tle przestrzeni jawił się jeszcze często jako mało znacząca drobina w bezmiarze, to w dramacie związany z tym niedosyt i rozpacz egzystencji zyskiwały monumentalny wymiar: stając pośród nieskończonego ogromu, człowiek romantyczny mógł czuć się przenikliwym partnerem natury