zapłakał. Łzy u niego zawsze poprzedzały kurcze i mdlenie, wkrótce więc leżał pod jarzębiną i podrygiwał nogami. Lecz na szczęście było to już wtedy, gdy krawiec wrócił do domu.<br>Przybył a raczej przyfrunął, popędzany przez wiatr potężny i coraz silniej huczący. Abraham furtkę za sobą zamknął uważnie, miał bowiem takie przyzwyczajenie, i obejrzał się tchórzliwie, trochę tajemniczy w swej bezgranicznej brzydocie. Spozierał na wszystkie strony, jak gdyby ktoś czaił się na niego, nieżyczliwy i czyhający. W niebo patrzył również lękłiwie, jakby i tam chował się jakiś wróg.<br>- Boruch! - zawołał na chłopca - czemu ty płaczesz?<br>- On mnie znowu bił - skłamała Anielka.<br>Boruch