i perorował głośno. Nos i policzki, jak zauważyłem, były bardziej czerwone niż rano i chyba częściej mrugał wyłupiastym okiem. Niebieska maciejówka leżała obok czarnej czapki księdza Szotarskiego.<br>- Może wielmożni panowie wyjaśnią niepiśmiennemu chłopu, jak to jest z tą komuną? - mówił. - W dwudziestym roku przeszedł całą wojenkę w sto czterdziestym drugim pułku piechoty pod bezpośrednim &lt;page nr=24&gt; dowództwem podporucznika Ignacego Kublicza. Już wtedy, jak wielmożni panowie raczą pamiętać, ten Marchlewski czy inny Kon szykowali nam prezent. Niby pan marszałek Piłsudski dał im nauczkę, ale ćwierć wieczku minęło i są z powrotem! Czyja to wina, wielmożni panowie, czyja wina? Marszałka Piłsudskiego, a może Pana Boga