kapeli chowali skrzypce pod kapotami i uciekali co sił w nogach. Wpadali, jeden po drugim, na zbłąkanego waltornistę z dętej orkiestry, który biegł w przeciwną stronę, zataczając się pod ciężarem wielkiego czarnego futerału. Jacyś ludzie zastępowali drogę biegnącym i wciągali ich do bram. Wykręciwszy do tyłu ręce, sprawdzali, czy jest puls.<br>Tłum zebrany na rynku wyważył drzwi kamienicy Looma i wtargnął do wnętrza, gdzie od razu zrobił się zator. Trzeba się było przeciskać przez ciemne i duszne korytarze, brnąc po kolana w zakurzonych stosach pożółkłych książek, rozlatujących się ze starości. Emilka swoim zwyczajem wylegiwała się w pościeli, ignorując odgłosy zewnętrznego świata