wróciłem do niej na trzy powojenne lata, uciekając do tej mało dotkniętej wojną oazy z księżycowej, pustynnej Warszawy.<br> Rozpoczął się więc dla mnie okres radosnego wyczekiwania na dzień wyjazdu do wymarzonej Warszawy. I ani trochę nie zmniejszał tej radości fakt, że dookoła mnie gasło życie, które tak niedawno tu jeszcze pulsowało, że Miedzyń obumierał. Dom się wyludnił, ale nie tak, jak dotąd częściowo wyludniał się na zimę. Ci, którzy stąd wyjechali, tym razem nie mieli już tu powrócić i głosy ich ucichły tu na zawsze. Siostry, która zamieszkała już na stałe z mamą w Warszawie, brata, który rozpoczął tam nowe studia