równocześnie wyrzucili przed siebie, w ciemność. Plusnęła woda. I natychmiast stała się najgłębsza cisza. Wśród drzew szeleściły krople deszczu. Błyskało daleko za miastem.<br>Felek obtarł dłonią spocone czoło. - Uff! Ale ciężki był cholera.<br>- Ciszej! - syknął Szretter.<br>Alek stał z boku. Ręce mu drżały. Krew coraz szybciej odpływała z głowy. Serce pulsowało w krtani. Już od dłuższego czasu, jeszcze gdy się przedzierali przez zarośla, dźwigając pomału we trzech jak kłoda ciążące ciało Janusza, zbierać mu się poczęło na mdłości. Otworzył teraz usta i łapczywie wdychał świeże, wilgotne powietrze. Ale nie przyniosło mu to ulgi. Zimny pot wystąpił na czoło. Wnętrzności podchodziły do