wywrócić wszystkie kieszenie. A w<br>tylnej kieszeni dżinsów miał starą kostkę polskiego glucardiamidu do<br>ssania. Napisy były już całkowicie starte. Jak się na to rzucili! Dawaj<br>wąchać, nadgryzać. On wtedy kiepsko mówił po francusku, coś im tam<br>opowiadał, dukał, pokazywał ręką serce. W końcu dali mu spokój,<br>machnęli ręką i puścili. Zakazując oczywiście jakiegokolwiek grania w<br>metrze. Pojechał od razu na następną stację. Grać, rzecz jasna.<br> Było tak pięknie i tak smutno. To znaczy mnie było smutno. Choć chyba<br>nigdy w życiu tak często się nie śmiałam. Wszystkie emocje były takie<br>silne. Czemu nigdy nie umiałam ich wyrażać? Czemu zawsze mnie