opędzała się od hałastry rozmamłanych szczeniaków. Opędzała się, broniąc swych fiołków, narcyzów i lilii. Ale na koniec parsknęła śmiechem, czując jak odór błota znad rzeki i ciał zgrzanych gonitwą zapyla jej kwiaty w koronie. <br>Na plebanii było cicho. Nabrał w dłonie zimnej wody. Oczy przede wszystkim. Przeczesał się. <br>Ulice były puste, za to gospodę słychać było z daleka. Pomruk sytej gromady, z którego wypryskiwały raz po raz piskliwe głosy topicieli zimy. Gdy zbliżył się do Gasthauzu, drzwi się otworzyły. Wybiegł chłopak i, plecami do świata, leje po rynnie. Za nim drugi. "Wejdę". <br>Przy stołach starzy kurzą fajki i mgły puszczają nad