duszy od ciała. Ostatecznie odłączenie duszy od ciała byłoby w tej perspektywie końcowym aktem zerwania więzów solidarności z tym, co się zbuntowało przeciwko pragnieniom Ja. Rys zewnętrzności umierania możemy &lt;page nr=277&gt; uchwycić, porównując z sobą zjawiska "ja chcę" i "ja umieram". "Chcę" wytryska z głębi mojej jaźni, tymczasem "ja umieram" znaczy, że pustoszenie przychodzi do mnie. Nawet w przypadkach samobójstwa umieranie nie wyłania się z Ja jako jego naturalny owoc, lecz trzeba człowiekowi sprowokować do działania zewnętrzne w stosunku do niego siły.<br>Umieranie ogołaca Ja stopniowo i konsekwentnie. Umiejscawia je w kręgu śmiertelnych nastrojów towarzyszących wewnętrznej walce. Walka jest walką Ja i walką