zadania. Głównie dotyczyło to przezwyciężenia zaburzeń wzroku. Co parę minut podawało się odkładany czas, uderzając pałeczką w gong, kiedy strzałka sekundowa obiegłszy cyferblat, wskoczy na godzinę dwunastą. Ale ja przecież widziałem kilka strzałek i kilka "dwunastek" i musiałem sobie wypośrodkować, które z nich są miarodajne. Odczytywanie nazwy utworu muzycznego i puszczenie w ruch płyty z takim samym tytułem, tak samo ledwo dla mnie uchwytnym w oparach gęstej mgły, to kolejne zadania na miarę Syzyfa. A przecież przede mną była groza jeszcze groźniejsza: przeczytanie dziennika, kulminacyjnej pozycji dyżuru. Już samo goniec, wchodząc, błysnęło kłami szatana: <br>- Co tu tak u pana dzisiaj dziwnie