takie wysokie, żebyś nie mógł iść. A stopy też już masz<br>niewiele mniejsze od moich. Rosną ci jak na drożdżach. Niedługo wujka<br>Władka przegonisz. A on ma największe w rodzinie.<br> Jej kroki stały się teraz cichutkie, jakby szła nie po ścieżce, a tuż<br>nad nią, po samej ciemności, oddzielającej niby puszystym kobiercem tę<br>ścieżkę od jej stóp. Za to ja w tych jej pantoflach każdym krokiem<br>klapałem, jakby ktoś tak kosę młotkiem gdzieś w polach w tych<br>ciemnościach wyklepywał. Jeszcze co rusz, nogi krzywiły mi się w<br>kostkach albo spadały niczym z wież z tych półsłupków, zawadzały jedna<br>o drugą, myliły