tak spoistym, niepodzielnym i potężnym przeciwnikiem, literackie "Ja" Białoszewskiego - pozostawione samemu sobie i upewnione, że nie ma co liczyć na jakiekolwiek zewnętrzne oparcie - siłą rzeczy zmuszone jest do wynajdywania rozmaitych strategii umożliwiających mu przetrwanie. Główny punkt tej strategii to włączenie siebie samego i zarazem Rzeczywistości w związek wzajemnego "donoszenia", działalności quasi-delatorskiej ale pozbawionej żądła złej intencji, jako że każdy z partnerów "donosi" wyłącznie na siebie; jeżeli stanowi w tym układzie Ofiarę donosu, to tylko w tym sensie, że sam jest swoją własną Ofiarą. I tak pod piórem Białoszewskiego Donos stał się Literaturą. (Trzeba było samego autora Donosów rzeczywistości, aby udowodnić