dla uzewnętrznienia tajemniczego prądu, są równocześnie przeszkodą. Doskonała poezja zmierza do milczenia, przebywa poza granicami mowy. Jest (niedoskonałym co prawda) stanem mistycznym, obcowaniem, obecnością, jej źródła są takie same jak źródła modlitwy, co Bremond udowadniał później w swojej książce Modlitwa i poezja.<br> Bremond był objawem bardzo francuskim. Jego ataki na "racjonalistyczną poetykę" są zrozumiałe w kraju, który wydał poetykę Boileau, i w języku skłonnym bardziej niż inne do elokwencji i tyrad, ozdabianych figurami stylistyki. Niemniej wyraża on doskonale tendencję czasu. Dokonajmy podstawienia. Bremondowskie ineffable to przecież nic innego jak Czysta Forma Witkiewicza. Nie-czyste pierwiastki, apelujące do rozumu, wyobraźni, uczuciowości - to