kiedy Hanka śpiewała, miał taką twarz, jakby zapomniał o bożym świecie. Nie pamiętał nawet, że Ewelina stoi obok. Kiedy go spytała o nazwisko kompozytora tej pieśni, spojrzał na nią jak na kogoś obcego. I pewnie teraz też o niej nie pamięta. Siedzą z Hanką na górze w jej pokoju i raczą się koniakiem. Więc ona też może. Wyjęła z barku butelkę i nalała sobie kieliszek. Dosyć rzadko piła, nie lubiła, kiedy jej się kręci w głowie, a myślenie staje się mniej precyzyjne. Alkohol niczego w niej nie wyciszał, wręcz przeciwnie, od razu osaczała ją przeszłość, o której starała się nie myśleć. Jej