tak się pan cieszy, drogi panie Wincenty? Odpowiada uśmieszek, cichy, lecz raczej trochę groźny.<br>- Byłem nadzwyczaj ciekaw, czy profesor uszanuje moje zaproszenie. - A gdyby nie?<br>Wicuś marszczy kłopotliwie czoło: - Prawda jest prawda. Czasem pracują dla mnie trzej bracia zwani "Flekami". Ale ja ich nie lubię.<br>Flekowania też.<br>Bardzo się więc raduję, że pan profesor zaufał i uszanował moje zaproszenie.<br>- Jakże mógłbym? - mówię. - Jakże mógłbym nie zaufać pańskiej gościnności, szanowny panie Wincenty?<br>Pan Wincenty jest człowiekiem bystrego umysłu. Dobrze zna świat, choć z perspektywy nieco odmiennej niż nasza. Poza tym ma cechę, na którą liczyłem od początku.<br>A mian owicie wszelki alkohol