z powrotem w rowie. Czerwone bąble na nogach swędzą niemiłosiernie. Boi się jednak podrapać skąsane przez pokrzywy miejsca, żeby nie spowodować zbytecznego szmeru.<br>Oczywiście Wisia pracuje spokojnie, nawet nie podnosi oczu znad wianka. Polek obejmuje jarzębinę, zaciska na jej gładkiej korze palce. Za torami, nad chałupą Skiersia skrytą w brzozach, rajcuje ogromne stado wron. Czynią tyle hałasu, że dziewczynka odkłada na bok nie dokończony wianek i patrzy długo w tamtą stronę. Okrutny los sprawia, że ktoś naraz gdzieś na drodze wiodącej od miasta, koło tych trzech topól upamiętniających śmierć trzech braci, że ktoś tam zaczyna śpiewać tęsknie białoruską mową.<br>Wisia słucha