cenę za jego nabycie tym samym wyrazem; dlatego wyrażenie mundi keypt ("kupiona za mund") oznaczało w Gulathingsbók i we Frostathingsbók prawowitą małżonkę. Zwykle jednak cena płacona za nabycie mundu miała własną, odrębną nazwę: pretium nuptiale lub wittimon u Burgundów, weotuma u Anglosasów, meta lub metfio u Longobardów. Mund przechodził z rąk do rąk także w drodze spadkobrania, kobieta miała więc zawsze jakiegoś opiekuna, który zwał się u Anglosasów mundbora, u Longobardów mundoald, a w karolińskich spisach praw Sasów, Fryzów i Turyngów określany był łacińskim terminem tutor. W razie śmierci męża najbliższy męski krewny zmarłego zostawał opiekunem wdowy i od niego kolejny