drgań, gdy wystarczy wziąć pod uwagę tylko wyrazy kwadratowe we wzorze na energię potencjalną. Ze wzrostem klasycznej amplitudy drgań, czyli w obrazie kwantowym w miarę obsadzania wyższych poziomów oscylacyjnych, drgania stają się w coraz większym stopniu anharmoniczne i podział na niezależne drgania normalne przestaje ściśle obowiązywać.<br>Najłatwiej zrozumieć to w ramach następującego modelu. W przypadku cząsteczki N-atomowej energia potencjalna jest funkcją 3N-6 współrzędnych normalnych, zatem jej przebieg przedstawia pewna hiperpowierzchnia w (3N-5)-wymiarowej przestrzeni. Wyobrażenie sobie przebiegu takiej powierzchni jest trudne dla przeciętnego Ziemianina, ograniczymy się więc do najprostszego przypadku liniowej cząsteczki &lt;gap&gt;, o której założymy dodatkowo, że nie