ale już w triasie wyodrębniła się z nich bardzo szczególna grupa drobnych ramienionogów cementujących się do podłoża. Jeszcze ich późnotriasowy przodek miał stosunkowo duże rozmiary i w pełni wykształconą spiralę lofoforu. Dziś o pokrewieństwach ze spiriferidami świadczy jedynie mikrostruktura ich muszli.<br>Najbardziej typową dla mezozoiku i dzisiejszych mórz gałęzią rozwojową ramienionogów są terebratule. Najstarsze sylurskie formy (m.in. podolska Podolella; ryc. 7.9) miały zaledwie parumilimetrowe rozmiary. Przy tak małych rozmiarach lofofor ramienionogów ma postać kolistą, dopiero w miarę dalszego wzrostu przybiera kształt podkowiasty, a później spiralny. Kiedy w późniejszej ewolucji muszle terebratul przybrały duże rozmiary, odtworzyły też złożony aparat filtracyjny