Paryżu "Peleasa i Melisandy" Debussy'ego, w 1905 r. w Dreźnie "Salome" Ryszarda Straussa, a ten poczciwy Kamieński z borsuczą kitką pisał swoje "Huzary" u progów II wojny światowej tak, jak gdyby się pochylał nad papierem nutowym w połowie XIX wieku i wzorował na operach Rungenhagena, który był nauczycielem Moniuszki. Rzewna ramota, więc po co Akademia warszawska teraz wybrała ją dla swoich wychowanków?<br><br> Powody mogły być dwa: nacisk władz fiskalnych, żeby się posługiwać materiałem nutowym, który nie będzie wymagał słania tantiem dewizowych za granicę i równocześnie pewną rolę grała też może świadomość, że "Damy i huzary" zapewnią niezbyt trudny popis aż ósemce