wsi (zwłaszcza w zaborze rosyjskim i w Galicji), tak też można dostrzec specyficzny stosunek ludności wiejskiej do piękna. Pierwsze dostrzegamy w stosunku do obrazów, w traktowaniu ich niemal w magiczny sposób, w nieustannym z nimi dialogu. Drugie zjawisko wiąże się z potrzeba odświętności, czynienia swego otoczenia pięknym, barwnym. Strojność podnosiła rangę domu, zaspokajała ambicje. <br>Strojność niosła charyzmę odświętności, jak niedziela po dniach znoju i trudu. Patrząc z tej perspektywy, przeciwstawiano pracę odpoczynkowi, codzienność świętu, czarna izbę - białej, a codzienne odzienie - niedzielnemu strojowi. <br>Szczególnym wyrazem pobożności i potrzeby odświętności było zdobienie świętych wizerunków. Czyniono to, by wyróżnić miejsce święte, oddzielić je od