kierowały: brak zupełny rodziny, małe zainteresowanie się ojca dziecka, chroniczna choroba dziecka (nieżyt jelit), uniemożliwiająca przyjęcie do żłobka, wreszcie konieczność podjęcia przerwanej pracy zarobkowej. Na przyjęcie do dziecka płatnej opiekunki dochody moje nie wystarczały. Starałam się o pracę chałupniczą - nie otrzymałam jej. Dom dziecka - to była ostateczność, jedyne wyjście, by ratować dziecko i siebie przed głodem. Kiedy rozstawałam się ze swoim synkiem, myślałam, że mi serce pęknie z bólu. Nie miałam sił i odwagi wracać do pustego domu, w którym znajdowały się ubranka i zabawki małego. Podobny dramat przeżywały i inne matki; które poznałam, jeżdżąc w odwiedziny do synka. W ciągu