poruszała się wcale... Adam chrząknął, zakrzątał się: "prosimy, prosimy". Żyły miał nabrzmiałe na skroniach, gorliwie wysunął krzesła. Jadwiga mówiła później mężowi, że nie tylko musiała przymknąć oczy, ale i że płucom zabrakło oddechu, i serce zatłukło się bezsilnie: tak ostry był ten klimat. Obejrzała się za Władysiem - czy ją będzie ratował. Ale Władysia już przy niej nie było, szedł ku matce. Róża czekała bez słowa. Ukląkł przy niej, położył głowę na jej kolanach. Jeszcze przez chwilę milczeli; wreszcie Władyś porwał się z klęczek, mówiąc: <br>- Mamo, to Jadwiga... <br>Wtedy Róża wstała, przeszła wyprostowana mimo Jadwigi, otworzyła kufer, wyjęła stamtąd małą tackę srebrną