chwilę stali w milczeniu.<br>- Wydaje mi się, że ty - rzekł cicho pułkownik.<br>- Strupel do mnie! - rozkazał Kękuś. Podpułkownik zbliżył się do wodza, wlokąc po ziemi symbol zwycięstwa Górnych Młynów. Kękuś spojrzał posępnie na utytłany w piasku proporzec, na osowiałe miny korpusu oficerskiego i nagle wymierzył potężnego kopniaka Struplowi.<br>- O Jezu, ratunku, zdurniałeś? Jestem ranny w tamto miejsce! <br>- krzyknął podpułkownik. - Jak Boga kocham, wypiszę się z waszego wojska i powiem fatrowi. Oddychali pospiesznie, nie patrząc sobie w oczy.<br>- Za co ty mnie kopnąłeś?<br>- Nie wiem, sam nie wiem! - wrzasnął Kękuś. I ruszył przodem. Strupel rozmazał ciepłą łzę na policzku, poszedł jego śladem