były bez reszty matowym planktonem rzadkiego zamglenia.<br>Mimo wszystko czuł to przykre wciąż towarzyszące mu osamotnienie. i wcale nie przez to, że leciał jakby we wnętrzu olbrzymiej kuli o ścianach nad głową niebiesko-białych i granatowoburych u dołu. Nie dlatego, że pod stopami ciągnęły się mleczno-białe pokłady chmur albo rdzewiała bezkresna płachta głęboko osadzonej w dole, rosyjskiej ziemi... Powers był sam ze swoimi myślami. "Każdy niemal człowiek i każda społeczność ma jakąś swoją groźbę, swoje wciąż podsycane niebezpieczeństwo, które wisi nad nim jak ciężki but nad mrowiskiem. Czy jest więc sens ponosić ofiary jedynie po to, aby zamienić znane wszystkim