jedyną szansą sztuki i nie pozwala opuścić jej terenu. Nawet ilość minimalna - formy, figury, materii - mówi o tym, że właśnie poza nimi jest już nicość albo niepoznane. Opuszczenie, rezygnacja - pewien rodzaj pesymizmu wyobraźni artystycznej w dzisiejszej sztuce - skazuje na przejście na tę drugą stronę i zostawia to wszystko, co jest realizacją. Po to, żeby opowiedzieć o tym przezroczystym nic. Ale to znowu osłabia możliwość powiedzenia i formułowania... Bo punktem zaczepienia w twórczości jest ten kamień, kawałek gruntu, z którego się patrzy na daleki, ciemny horyzont. I jeżeli już się rezygnuje z tego gruntu - jak robi dzisiejsza sztuka - to jest to wejście