za literą tekstu), możliwość wprowadzenia romantycznego stylu gry, wymagającego od aktora nie tylko opanowania do perfekcji warsztatu, lecz i przejawienia indywidualności własnej, koniecznej dla narzucenia widzom iluzji, że ich zachowania są spontaniczne a namiętności prawdziwie wielkie. Ale i z opanowaniem warsztatu nie było najlepiej. Świadczą o tym na przykład uwagi recenzentów po premierze Marion de Lorme. Główne role w tej sztuce objęli aktorzy wybitni - Marie Dorval i Pierre Bocage; podobno - twierdzono tak w każdym razie w konserwatywnym "Courrier des Théâtres" - nie potrafili oddać rytmiki wiersza Wiktora Hugo.<br>Z podobnym rygoryzmem Hugo podchodził do kwestii kompozycji własnych dzieł. W dramatach, które przeznaczał