klęską Wiktora Hugo, sztuka padła (grana była wprawdzie 33 razy, lecz od początku bez powodzenia, przy nawet zażenowaniu krytyków), tym razem nie z powodów cenzuralnych ani nie z winy aktorów. Przeciwnie, zapowiadana od wielu tygodni w gazetach, poprzedzona licznymi próbami w Comédie Française, po prostu zanudziła premierowych widzów, miała fatalne recenzje, zarzucano jej brak dramatycznego nerwu, krwawych perypetii; Hugo pozbawił dzieło wielkich namiętności, zbrodni i dylematów moralnych - by zaprezentować romantyczną wizję dziejów wyrastającą z historii Francji. Podniosły i szlachetny ton, skłaniający poetę do przeniesienia wszelkich zbrodni i okrucieństw w opowiadaną przeszłość, poza ramy dramatu, zdecydowanie kłócił się jednak z konwencją gatunku