machnąć ręką na staroświeckie przesądy etyki. <br> No tak, ale przecież wspominaliśmy przed chwilą, że bohater Brylla zachował jeszcze resztki mieszczańskiej przyzwoitości? że gnębią go nieokreślone wyrzuty sumienia? Prawda, tak jest w istocie: ale poczucie winy daje tu znać o sobie tylko w stanach chwilowej rozterki lub w dręczących snach. Z reguły zaś bohater woli udawać przed samym sobą - i przed nami - że jego brak kręgosłupa to raczej chwalebna elastyczność, godne uznania posłuszeństwo wobec głosu rozsądku. Dorabia więc do swego postępowania przemyślne racjonalizacje. I sugestywnie je nam prezentuje.<br> Racjonalizacja pierwsza: NIE MA PRAWDY. To w pewnym sensie fundamentalne założenie myślowe tej książki