Późno, gdy leżę na macie, wsłuchując się w wycie szalejących nad zatoką Tokio demonów, z leżącej trzy piętra niżej ulicy dolatuje dobrze znany głos:<br> - Jakimooo, jakimooo. Jakimooooooo...<br> To nie znający znużenia wędrowny sprzedawca toczy swój ubogi wózek wśród nocy i zawiei.<br> - Jakimooo, jakimooooo...<br> Świst pary wylatującej z piecyka pomaga mu reklamować towar - gorące pieczone bulwy. Słodkie bulwy jakimo.<br> - Jakimooo, jakimooo...<br> Z trudem idzie pod wiatr wózek z ukrytymi przed demonami wichru ciepłem i słodyczą jakimo. Zapewne dobrze wie, co to jest gorycz, sprzedawca słodkich jakimo.<br> Kot pcha się do śpiwora prąc łbem naprzód, jakby podróżował tokijskim podmiejskim. Wiatr tężeje łomocząc do