ta wydaje mi się dość niefrasobliwa i niesłuszna. Czy ma ona znaczyć, że aby sensownie mówić o religii trzeba najpierw wierzyć? I czy opinia taka dotyczyłaby również przekonań?<br> Jest chyba dość jasne, że przyczyny zajmowania się fenomenem religijnym w twórczości Kołakowskiego nie były w różnych okresach identyczne i że fenomen religijny jest dostatecznie ważny, by filozof kultury, niezależnie od swych przekonań, nie mógł się nim nie zajmować. Na pewno do 1954 r. Kołakowski zajmował się religią z innych powodów niż te, dla których problematyka ta pasjonowała go później i pasjonuje dziś. Notabene, warto może przypomnieć, że jest taka książeczka Kołakowskiego pochodząca