każdy kochał ją inną miłością, Myszkin - anielskim współczuciem, Rogożyn - ludzką namiętną pasją.<br>Twórcy "Nastazji" ani przez chwilę nie próbują nas przekonać, że mamy do czynienia z czymś innym niż umownością spektaklu, który nie imituje życia na sposób filmowy, lecz "wystawia" własną konwencję.<br>Wajda nadaje spektaklowi taki rytm, że jego quasi-retrospekcje jawią się na kształt wizji sennych, koszmarów udręczonego umysłu.<br>Rytmika pojawiających się stale ujęć noża-narzędzia zbrodni obrazuje obsesję Rogożyna, trzykrotny powrót sytuacji wyjściowej - pytania o Nastazję - intensyfikuje i wyraża lęk Myszkina.<br>W połączeniu z manipulowaniem ostrością tworzy to klimat z pogranicza jawy i nierzeczywistości o niejasnej proweniencji.<br>Przypomnijmy, że