w cieniu ojcowskiej pracowni. Pewno się Pan ze mnie śmieje, Panie Profesorze. Los też wtedy złośliwie chichotał. Już on wiedział, co robi zwalniając mnie z obozu.<br>W parę minut po przyjeździe do Warszawy otrzeźwiałem z entuzjazmu. Zatrzymano tramwaj, którym jechałem z dworca, i wysadzono zeń pasażerów. Obok stały ciężarówki. Żandarmi rewidowali mężczyzn i popychali ich do samochodów. Ja byłem w mundurze, pokazałem papiery z obozu i zwolniono mnie natychmiast. Ktoś próbował uciekać; zaterkotał karabin maszynowy i człowiek, który przed chwilą jechał ze mną tramwajem, leżał teraz na bruku martwy, a krew ciekła mu po twarzy. Zwiałem stamtąd czym prędzej. Zaczęło mnie