wysoka. Cóż łatwiejszego niż nazywać i osądzać? Ale w imię czego? W imię jakiej sprawiedliwości? Wśród poszarpanych i niespokojnie się tłoczących myśli jedno zdanie zarysowało mu się bardzo wyraźnie. "Wysoki Sądzie..." Tłum ludzi. Sędziowskie togi. Krzyż. Cisza. Słyszał swój własny głos tak dokładnie, jakby zewsząd go otaczająca ciemność posiadała rozległy rezonans sali sądowej. "Są takie skazy na honorze mówił spokojnie i głośno - i takie przewinienia, które w imię sprawiedliwości należy pozostawić osądowi ludzkiego sumienia..."<br>Pani Alicja bliżej się przysunęła w jego stronę. - Antoni!<br>"Cóż to jest sumienie?" - myślał. Nie czuł żadnych wyrzutów sumienia. Sumienie? Mglisty kształt. Puste słowo. Jeszcze jedno słowo