zapis dialogu, zarówno wirtualnego, odbywającego się za pośrednictwem lektur i eksploracji cyberprzestrzeni, jak i rzeczywistego, będącego owocem pracy dziennikarskiej i publicystycznej. Autorów idei, które przytoczyłem, wymieniam w przypisach bibliograficznych i zbiorowej bibliografii. Osobną uwagę i podziękowania winien natomiast jestem ludziom, którym Zatruta studnia zawdzięcza ostateczny kształt. Pierwszą czytelniczką i recenzentką rodzących się kolejno rozdziałów była moja żona, Luiza. Znakomitemu socjologowi, profesorowi Kazimierzowi Krzysztofkowi, wdzięczny jestem, że podczas licznych dysput o omawianych w książce problemach zawsze działał jak katalizator przyspieszający dotarcie do sedna sprawy. Pierwszym czytelnikom surowych jeszcze wydruków, historykowi nauki doktorowi Janowi Kozłowskiemu, Łukaszowi Rondudzie z Centrum Sztuki Współczesnej i Sławomirowi