krytyce zasad jego istnienia. Umykano do teatrów bulwarowych (które traktowano jako przybytek rozrywki, a nie sztuki), ale chełpiono się publicznie inscenizacjami dzieł klasycznych. Z bezlitosną krytyką Francuzów spotkał się dopiero w latach dwudziestych, gdy wybuchł romantyzm.<br>Istnieje jednak znakomite świadectwo postrzegania i oceny teatru paryskiego początku wieku XIX przez młodego romantyka. Oczywiście - przez Niemca, bo we Francji do wybuchu romantyzmu było jeszcze daleko. Ale Fryderyk Schlegel, czołowy krytyk i teoretyk jenajskiego kręgu romantyków, po zamknięciu tamtego etapu życia zatrzymał się na kilkanaście miesięcy w Paryżu. W 1803 roku przesłał stąd uwagi o paryskim teatrze do wychodzącego w Kolonii czasopisma "Europa". Szkic