132;nad próżne ponęty", godzącym wszelkie sprzeczności, żyjącym tylko dla prawdy, dążącym wyłącznie do nieśmiertelności. Taka pozycja stanie się trwałą własnością Wężyka. „My nie uporni przy zasadach, będziemy tylko wielbili to, co jest piękne, pod jakimkolwiek kształtem to się objawi" – napisze w 1831, a u schyłku życia spór romantyków z klasykami nazwie sporem „o kształty, to jest o powierzchnię". Nie podąży też śladem romantyków; „twój mię ogień zanadto rozżarzył" – wyzna w Wierszu do Adama Mickiewicza, wybierając teraz – w pełni świadomie – drogę pośrednią, zbrojny w mądrość własną i wiarę w rozsądek potomnych. Obie miały go