toczyły się o to, by zamiast strasznych przeróbek Jean François Ducisa i Friedricha Ludwiga Schrödera (który skądinąd był świetnym aktorem) wprowadzać tłumaczenia wierne wobec oryginału. Nowszą dramaturgię reprezentowały długo jeszcze niemieckie dzieła lat "burzy i naporu", tragedie Schillera - Wallenstein, Zbójcy, Fiesko, Intryga i miłość - i przede wszystkim prekursorski wobec koncepcji romantyków (ale i wobec wszelkich dram stylu przygód i grozy, czerpiących zeń efekty sceniczne) Götz von Berlichingen Goethego (fascynowało w nim nawiązanie do historii własnego narodu, a bulwersowało przyznanie racji zbuntowanym poddanym).<br>Raptowna ewolucja inscenizacji, inspirowana zachwycającymi wyobraźnię możliwościami otwieranymi przez nowości z dziedziny techniki, rozbudzała wśród ludzi teatru nieuchronne dążenie