jasnożółtego, czasem kremowego piachu, kretowiska w stadach, po kilka. Dzika grusza, babinka, poskręcana, opatulona mnogością mizernych liści, tuliła się w rowie. Dalej rozrzucał ramiona krzyż. Za krzyżem zamglony, w pyle biegł chłopski trakt na Bodzentyn, w jądro Gór Świętokrzyskich. Przejechała furmanka, chwila spokoju, przejechała druga, wyładowana snopami. Żniwa. Pokazał się rowerzysta, za nim biegł pies, duży. Na skraju ugoru minęli stertę kamieni, po tutejszemu kamionkę, w paru miejscach upstrzoną ostrężyną; chyba żmija, bo cóż innego, znikła między kamieniami. Tyle dobra marnują, jakby sprzedać kamień, byłoby trochę grosza - pomyślał. Przez tę wojnę nauczył się kalkulować jak kupiec. Parę kamieni wyturlało się na