nich jak na miłe dzieci. Myślałam: przyjemnie sobie żyją, a ja zrobiłabym o wiele więcej, niż robię, byle tylko tamten film mógł powstać. W 1981 roku działo się w kraju tyle fascynujących spraw, tak ciekawe było wszystko, czym żyliśmy, że urocza nieważność tego, co robiłam we Francji wydawała mi się rozbrajająca.<br>Dzisiaj nie umiałabym tak zagrać, jak w "Przesłuchaniu". To, co tam gram, wykracza poza sprawność zawodową, a podobnego stanu emocjonalnego dziś bym już w sobie chyba nie znalazła. Chciałam, żeby w roli Toni znalazło się wszystko, co wiem o tym strasznym systemie, co wobec niego czuję. Miał to być film