pojawiły się na początku kambru, to wzmocnione śluzem kanały prowadzone poziomo tuż pod powierzchnią dna. Ruch następował dzięki fali perystaltycznej tylko od dolnej strony, czyli na podobieństwo podeszwy ślimaków. Inne ich cechy dowodzą planu budowy całkiem odmiennego od dzisiejszych mięczaków. Nad powierzchnię osadu wystawiały bowiem rurkowaty narząd, który pozostawiał podłużne rozcięcie nad kanałem. Wnętrze kanału wyścielone jest iłem zbieranym z powierzchni dna, nie był to więc syfon oddechowy, lecz długi ruchliwy ryjek. Twórca pierwszych takich tropów (Didymaulichnus) miał brzuszną stronę z podłużną bruzdą i "fedrował na zawał", tzn. nora zapadała się za zwierzęciem. Nieco później pojawiły się formy z prawie płaską