dole zieloną niecką zapadła między łagodne garby wzgórz rozległa, szara dolina. Właśnie ta niecka wyprowadzić go miała dokładnie w podyktowany zadaniem rejon rozpoznania. Gęstą szczotkę czerniejących w wieczornym blasku niewysokich świerków przekreślała splątana nitka pozornie nieruchomej, czarnej Skrwy, a jaśniejsze łysiny ogromnych wyrębowisk - dość niedawne jak mniemał, ale już zabliźnione rozdrapane rany lasu - odznaczały się mimo późnej pory świeżą, młodą zieleniną. Zawisłe niewysoko w wodnisto-wieczornym, usychającym już błękicie chmury odciskały się na ziemi szeroko rozczapierzonymi palcami głębokiego cienia, a szczerniały w tych miejscach bór skrywał w swoim wnętrzu nieodgadnioną groźbę.<br>Dolina wyprowadzała wprost na Żurawin. Była to zwyczajna wioska, jak