francuskiego ekspresjonizmu),<br>który zapadał w okresy wariacji, głodował, dniami żył czarną kawą i aż do samobójczej<br>śmierci był całkowicie zapoznany, zdaje mi się postacią nie tylko mniej<br>tragiczną i stokrotnie bardziej zrównoważoną, ale prawie... szczęśliwą.<br>Ten klucz do świata Van Gogha, obok jego obrazów - jego listy: ileż w<br>nich rozwagi, rozeznania, wiernej, pokornej pasji pracy, niewzruszonego<br>poczucia hierarchii wartości, tej samej, która kiedyś jego, młodszego<br>pastora, pchnęła ku najbiedniejszym górnikom w Borinage. Ten samobójca<br>o duszy gołębiej żył w kategoriach absolutnych zła i dobra, ofiary,<br>miłości, i zgody wobec swego okrutnego losu. "Chciałbym umierać jak ten chłop, ze spokojnym wzruszeniem ramion