będzie w stanie przeszkodzić twemu ojcu w powrocie do tak przez niego ukochanej pracy.<br>Nie wypuszczał moich rąk. Ściskał i potrząsał. A siła i upór, z jakim to czynił, przekazywały mi w zastępstwie słów, których w żadnym wypadku nie mógł wypowiedzieć, wszystko, co Campilli odczuwał. Powoli zacząłem się. w tym rozeznawać lepiej. Zwłaszcza kiedy wypuściwszy ręce począł mnie klepać po ramieniu, a następnie raz i drugi ucałował. Tak jak wówczas, kiedy powróciłem od księdza de Vos i monsignora Rigaud. Zasypywał mnie wtedy okrzykami, winszując zwycięstwa. Okrzykom towarzyszyły gesty podobne do dzisiejszych. Tylko że rozmachem i obfitością dzisiejsze znacznie przerastały tamte pierwsze