rozognionych wcześniejszą walką ludzi. Uciekający powstańcy znieśli banową eskortę, tak jak rzeka po wiosennych roztopach rozwala leśne mosty.<br>Ogień pojawił się na zachodnim krańcu Dabory. Nie wiadomo, czy zaprószył go szabrownik chcący ukryć rabunek, czy najeźdźcy, czy może powstańcy, licząc, że pożar da im czas na ucieczkę. Słomiane dachy domów rozgorzały szybkimi, jasnymi płomieniami, a rozbudzona chciwość ognia nie miała umiaru. Wiatr przenosił płonące żagwie na sąsiednie budynki i w krótkim czasie kolejne kwartały stawały w płomieniach. Wiejący od rzeki wiatr roznosił pożar na całe miasto. Dabora płonęła.<br>*<br>Potknął się i przewrócił. Ciało Magwera upadło na ziemię, chłopak cicho jęknął i