głosy swoich przyjaciół, harcerzy. W naszym obozie działo się coś niepokojącego.<br>Tym razem nie trzeba było Zenobii zachęcać. Pierwsza pobiegła ścieżką w stronę, skąd dolatywały wołania.<br>Wielkimi susami pędziłem obok niej &lt;page nr=199&gt;.<br>Przebiegliśmy dwa zakręty ścieżki i głosy harcerzy stały się wyraźniejsze.<br>- Chłopaki, szukajcie w tamtych krzakach... Tam się schowali! - rozpoznałem rozkazujący głos Tella.<br>Ulewa urwała się, ale wzmógł się wiatr. Napierał na nas, rozkołysał korony drzew i strząsał deszcz z liści. Łomot wiatru znowu zagłuszył wołanie chłopców. Biegnąc, niemal wpadliśmy na nich.<br>Zabłysły trzy latarki elektryczne.<br>- Pan Samochodzik! I pani Zenobia? - chłopcy byli zdumieni co najmniej tak samo, jak ja, gdy