odniosła sukces szybki i spektakularny, może nawet niekiedy <page nr=153> zbyt łatwy. Ów styl różnił się w indywidualnych realizacjach - i to jest zrozumiałe samo przez się, skoro był to okres, w którym przyszło działać tylu indywidualnościom krytycznym, różnił się także tym lub owym w poszczególnych podokresach krystalizowania się Młodej Polski, rozmaicie bowiem rozkładano akcenty, co także jest zrozumiałe i całkiem naturalne. Istniała jednak wspólnota w ujmowaniu spraw zasadniczych, istniała wspólnota w pewnych manierach pisania. A jej podstawą było traktowanie ekspresji jako punktu wyjścia wszelkiej działalności artystycznej i jej głównej wartości oraz przekonanie, że krytyk winien poznawać dzieło, którym się zajmuje, metodą wczucia, a